Jest to rezerwat częściowy chroniący fragmentu lasu świeżego z przewagą buka pochodzenia naturalnego dla celów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych.
Lasy rezerwatu do 1945 roku stanowiły własność większego majątku ziemskiego. Do dzisiaj na terenie leśnym znajduje się zniszczony pomnik i grota grobowca rodziny byłych właścicieli.
Brak jest danych źródłowych zarówno co do założeń gospodarczych jak i osiąganych wyników, ale można przypuszczać, że utrzymanie fragmentu drzewostanu bukowego naturalnego pochodzenia miało cele krajobrazowe i doświadczalne.
W okresie powojennym z chwilą powstania pierwszych projektów utworzenia rezerwatu ograniczono pobór użytków do cięć sanitarnych.
Na terenie rezerwatu znalazły ochronę najintensywniej ukształtowane formy geomorficzne Wzgórz Dalkowskich : wzgórza o stromych zboczach żłobione siecią wąwozów. Na stosunkowo małej powierzchni rezerwatu różnica wysokości wynosi 65 m pomiędzy bezwzględnymi wysokościami 150- 215 m. W rezerwacie wyodrębniono dwa zespoły buczyn (żyzna buczyna niżowa Melico - Fagetum i kwaśna buczyna niżowa Luzulo pilosae- Fagetum) o charakterystycznej dla Wzgórz Dalkowskich zubożałej postaci , rosnące na granicy zasięgu buka.
Obok dojrzałych buczyn występują stadia lasów regenerujących , lecz w dzisiejszym stadium zawansowania nie można określić ostatecznie kierunku sukcesji. Z pewnością na dużym obszarze będą to lasy jaworowe.
W partii szczytowej rezerwatu występują dwa grodziska z dość dobrze zachowanymi fosami obronnymi określone jako zabytki kultury łużyckiej i wczesnośredniowiecznej. Grodziska te są ujęte w rejestrze zabytków kultury.